تاریخچه جوشکاری

تعریف جوشکاری:

جوشکاری عبارتست از اتصال دو قطعه فلزی یا غیرفلزی به یکدیگر در اثر عوامل خارجی مثل حرارت یا فشار.

تاریخچه جوشکاری : جوشکاری که امروزه به صورت یک علم پیشرفته و موثر در خدمت صنایع درآمده، در روزگار پیشین، یک هنر تجربی به حساب می آمد. تاریخ نویسان، نخستین روش های اتصال را در شرق به چینی ها و در غرب به رومی های باستان نسبت می دهند. چینی ها در سه هزار سال پیش از میلاد، دانش اتصال برخی فلزات و غیرفلزات را آموخته بودند و رومی ها از لحیم هایی بهره می برند که امروزه  نیز با اندک تغییری در صنایع جدید به کار می رود.

مصریان، فنیقی ها، ایرانیان و پیشینیان قوم آزتک در مکزیک نیز، به اصول و موازین اتصالات و به خصوص جوشکاری پی برده بودند. با این حال شروع جوشکاری به صورت یک فن آوری حرفه ای ، از سال 1800 میلادی رقم خورد و در سال 1885 دو نفر انگلیسی به نام های بناردز (Benardos) و اولژوسکی (Olszewski) جوشکاری قوس الکتریکی را اختراع کردند. در 1890 میلادی برای اولین بار از میلهء فولادی، به عنوان پرکننده استفاده شد و در 1900 میلادی جوشکاری گازی با اکسیژن و استیلن، بوسیله مشعل انجام گرفت. در همین سال بود که جوشکاری فشاری برای اولین بار به صورت اصطکاکی انجام شد.

در سال 1904 میلادی یک سوئدی به نام اسکار شلبرگ (Oscar Kjellberg) الکترود روکش دار را اختراع کرد که چون پایه گذار شرکتESAB سوئد بود، الکترودهای روکش دار اولیه را به این کمپانی نسبت داده اند. امروزه نیز، آن را به علامت اختصاری OK که مخفف نام مخترع آن است می شناسند.

با این وجود، جوشکاری اتصالات تا زمان آغاز جنگ جهانی اول به صورت یک هنر که گاهی به صورت ابتکاری در خدمت صنعت نیز قرار می گرفت شناخته می شد، اما با شروع جنگ و نیاز واقعی طرفین دعوی به تسلیحات و تجهیزات، جوشکاری نیز مثل ریخته گری، رشد وسیعی یافت و پا به عرصهء جدیدی گذارد.